Warstwa wstępnego krycia zapobiega zawilgoceniu termoizolacji i więźby dachowej w trakcie silnych wiatrów połączonych z opadami oraz zabezpiecza przed powstawaniem skroplin pary wodnej zawartej w powietrzu pod pokryciem zasadniczym.
Warstwa wstępnego krycia decyduje o stopniu izolacyjności całego pokrycia dachu. Stopień ten wynika z wymagań, jakie musi spełniać dach. Punktem odniesienia do określenia tych wymagań jest dach o poddaszu nieużytkowym, o prostej konstrukcji, znajdujący się w strefie o niskich obciążeniach wiatrowych.
Warstwę wstępnego krycia dachu wykonuje się zależnie od potrzeb w różnym stopniu izolacyjności. Najniższy, podstawowy stopień uzyskuje się przez ułożenie folii wstępnego krycia na krokwiach z luzem lub z lekkim napięciem (w zależności od rodzaju materiału), bez żadnych usztywniających elementów pod spodem a poszczególne pasma folii łączy się na zwykły zakład. Podnoszenie izolacyjności warstwy wstępnego krycia uzyskuje się przez zabiegi stopniowo zwiększające jej szczelność, aż do uzyskania pełnej szczelności tej warstwy w formie tzw. “dachu spodniego”, który składa się z papy termozgrzewalnej ułożonej na pełnym deskowaniu. Stopnie pośrednie uzyskuje się przez: uszczelnienie zakładów, usztywnienie folii wstępnego krycia (poszyciem lub termoizolacją) oraz przez uszczelnienie kontrłat. Przy wszystkich zabiegach muszą być zachowane zasady wentylowania oraz zalecenia producentów materiałów użytych do budowy warstwy wstępnego krycia (np. pod “dachem spodnim” -pod deskowaniem musi być szczelina wentylacyjna; usztywnienie folii termoizolacją jest możliwe tylko wtedy, gdy jest ona wykonana z materiałów wysokoparoprzepuszczalnych).
Podwyższone wymagania dotyczące izolacyjności (szczelności) warstwy wstępnego krycia występują w sytuacji gdy:
• Nachylenie połaci dachu jest mniejsze od najmniejszego zalecanego pochylenia połaci.
• Poddasze wykorzystywane jest do celów mieszkalnych.
• Dach ma skomplikowaną konstrukcję – długie krokwie, dodatkowe instalacje (np. wymienniki lub kolektory cieplne), skomplikowany kształt (np. wole oka lub dużą ilość połaci).
• Budynek znajduje się w strefie o trudnych warunkach klimatycznych, czyli o podwyższonej sile wiatrów lub ilości opadów.
• Inwestor lub lokalne prawo narzucają specjalne warunki dla budynku.
Minimalna wielkość szczeliny wentylacyjnej w dachu skośnym jest określana przez jej pole przekroju poprzecznego do kierunku przepływu powietrza wentylującego. Pole to jest proporcjonalne do pola powierzchni wentylowanej połaci dachowej. Dla swobodnego ruchu powietrza ważne jest precyzyjne określenie zarówno wlotu (nawiewu) jak i wylotu (wywiewu) szczeliny.
• Wielkość nawiewnego otworu wentylacyjnego przy okapie musi stanowić co najmniej 0,2% przynależnej powierzchni dachu, jednak nie mniej niż 200 cm2 na 1 metr szerokości dachu.
• Przekroje wentylacyjne otworów wylotowych szczeliny wentylacyjnej na kalenicy lub na narożu dachu muszą stanowić 0,05% powierzchni całego dachu.
• W pozostałych miejscach połaci dachowej wielkość przekroju wentylacyjnego musi wynosić co najmniej 0,2% powierzchni dachu, jednak nie mniej niż 200 cm2 na 1 metr szerokości dachu.