Układy o organizmie konstrukcyjnym polistrukturalnym odznaczają się z kolei tym, że są ukształtowane z elementów wykonanych z materiałów o różnych cechach fizycznych i właściwościach chemicznych lub z materiałów jednorodnych, lecz ogniwa nośne nie tworzą zespolonego organizmu. Do tej grupy trzeba zaliczyć większość budowli o konwencjonalnym systemie konstrukcyjnym, a więc składających się z podpór murowanych i przekryć, których połączenie z podporami nie może być traktowane jako monolityczne, np. gdy stropy są drewniane. Układy takie odznaczają się tym, że poszczególne elementy konstrukcyjne nie mają dostatecznie sztywnych połączeń, na skutek czego możliwe są niezależne ich przemieszczenia lub odkształcenia. Jeśli tego rodzaju deformacje są niewielkie, to w całości zjawisko takie nie wpływa szkodliwie na warunki pracy statycznej danego systemu konstrukcyjnego, gdyż nie wywołuje dodatkowych naprężeń w elementach pracujących samodzielnie. W przypadku jednak nadmiernych deformacji albo uszkodzeń wywołanych siłami eksplozji lub wskutek drgań współpraca elementów może być łatwo naruszona, co w konsekwencji prowadzi do wytrącenia z równowagi statycznej układu w całości.