Cement niskokaloryczny
Cechuje się powolnym i małym ilościowo wydzielaniem ciepła hydratacji. Towarzyszy temu powolny przebieg procesu wiązania i twardnienia. Beton z tego cementu wykazuje bardzo niską tendencję do pęcznienia w okresie dojrzewania i skurczu w okresie eksploatacji. Uzyskuje się go przede wszystkim przez obniżenie C3A i C3S w składzie mineralogicznym. Wydziela nie więcej niż 250 kJ/kg w ciągu 7 dni i nie więcej niż 300 kJ po 28 dniach. W takim cemencie ilość CO w stosunku do tlenków pozostałych pierwiastków jest znacznie nizsza niż w zwykłych cementach. Cement niskokaloryczny dzieli się na odmiany portlandzkie i hutnicze. Znane są przypadki szczególnej modyfikacji w celu przyspieszania dojrzewania bez wzrostu ilości ciepła. Tak otrzymany cement stosowany jest przede wszystkim do betonowania wielkich masywów.
Odpowiednikiem tego cementu, lecz inaczej produkowanym jest cement belitowy i hydrotechniczny.